JA (z szelmowskim uśmiechem): Kochanie, wyglądam jak laleczka..?
MS (odbija piłeczkę z identycznym uśmiechem): Tak. Chucky.KURTYNA.
poniedziałek, 27 lutego 2012
Keep calm and carry on
Idziemy z mężem stanu na firmowy bankiet. To ważne wydarzenie towarzyskie i biznesowe, świetna okazja do nawiązania nowych kontaktów w jego branży. Wypindrzyłam się, pokazuję się małżonkowi.
wtorek, 14 lutego 2012
Love is in the air
Nie chce nam się gotować. Mąż stanu decyduje - zamawiamy pizzę. Wybieram numer pizzerii, w której zamawiamy od jakiegoś czasu, po czym zanurzamy się w błogim lenistwie. Sielankę przerywa domofon, jak zwykle ja otwieram dostawcy. Jesteśmy głodni jak wilki, więc niczym wilki rzucamy się na naszą kolację.
JA: O, patrz!Wyciągam z pizzy ulotkę, na której nabazgrano coś długopisem.
JA (rozszyfrowując niczym Enigma): "FOR YOU MY LOVE!"What the fuck?
MS (patrząc podejrzliwie raz na mnie, raz na pizzę, a czasem i na ulotkę, konstatuje odkrywczo): To pewnie dlatego od jakiegoś czasu robią nam lepszą pizzę!
sobota, 11 lutego 2012
Get high
Po zakupach z E.
Czas wracać do domu. Tyłki nam marzną w drodze na przystanek. Nagle, olśnienie, legendarny koksownik!
Czas wracać do domu. Tyłki nam marzną w drodze na przystanek. Nagle, olśnienie, legendarny koksownik!
E.: Chodź, skoksujmy się.
wtorek, 7 lutego 2012
Good morning, good mooorning!
http://www.youtube.com/watch?v=J0j3-tmQLjg
Coś. Gdzieś. Dzwoni. Dzwoni. DZWONI.
Otwieram jedno oko. Nie jest dobrze, nie chce współpracować. Zmuszam się do otwarcia drugiego, na zachętę. Zezuję na prawą stronę łóżka, mąż stanu śpi twardo. Nie widzę jego twarzy, ale nie słyszę cichych przekleństw artykułowanych pod adresem moich ośmiu budzików - dobra nasza! Przeciągam się, ziewam, zmieniam pozycję. Niee, nie wstaję, jeszcze minuta, lepiej trzy. Za chwilę budzę się z letargu, powtarzam rytuał. W końcu podejmuję szybką, męską decyzję i wstaję. Rzut oka na budzik nr 2, niedowierzanie; rzut oka na budzik nr 1, bez zmian. Ciśnie mi się na usta pewne niecenzuralne słowo, chyba najczęściej używane w naszej pięknej polszczyźnie, po czym krzyczę, by spokojnie śpiący mąż przestał tak irytująco spokojnie spać: ZASPAŁAM, ZNOWU! Jest 6:10 rano, a raczej w nocy. Dlaczego zawsze budzę się konkretnie o tej godzinie, o której powinnam wychodzić z domu? To jakieś fatum. Bieg, łazienka, szczotka, pasta, szybki rzut oka na tą obcą panią w lustrze, przy której zawsze czuję się nieswojo. Dziwna jest, rozczochrana taka, podkrążone oczy, blada cera, istny horror na dzień dobry. Szafa, prędzej, papierosy i już mnie nie ma. Jako, że nie śpimy w Warsie, nie ma co liczyć na śniadanie i kawę, pozostaje ten wyżej wspomniany brzydki nałóg w biegu do autobusu. Uff, zdążyłam. Któregoś dnia taka pobudka przyprawi mnie o zawał serca. Przysypiam, marząc o kawie. To jedyna taka chwila w ciągu dnia, gdy nie mogę się doczekać, kiedy będę w pracy. Dla tej kawy głównie.
Miłego dnia.
Coś. Gdzieś. Dzwoni. Dzwoni. DZWONI.
Otwieram jedno oko. Nie jest dobrze, nie chce współpracować. Zmuszam się do otwarcia drugiego, na zachętę. Zezuję na prawą stronę łóżka, mąż stanu śpi twardo. Nie widzę jego twarzy, ale nie słyszę cichych przekleństw artykułowanych pod adresem moich ośmiu budzików - dobra nasza! Przeciągam się, ziewam, zmieniam pozycję. Niee, nie wstaję, jeszcze minuta, lepiej trzy. Za chwilę budzę się z letargu, powtarzam rytuał. W końcu podejmuję szybką, męską decyzję i wstaję. Rzut oka na budzik nr 2, niedowierzanie; rzut oka na budzik nr 1, bez zmian. Ciśnie mi się na usta pewne niecenzuralne słowo, chyba najczęściej używane w naszej pięknej polszczyźnie, po czym krzyczę, by spokojnie śpiący mąż przestał tak irytująco spokojnie spać: ZASPAŁAM, ZNOWU! Jest 6:10 rano, a raczej w nocy. Dlaczego zawsze budzę się konkretnie o tej godzinie, o której powinnam wychodzić z domu? To jakieś fatum. Bieg, łazienka, szczotka, pasta, szybki rzut oka na tą obcą panią w lustrze, przy której zawsze czuję się nieswojo. Dziwna jest, rozczochrana taka, podkrążone oczy, blada cera, istny horror na dzień dobry. Szafa, prędzej, papierosy i już mnie nie ma. Jako, że nie śpimy w Warsie, nie ma co liczyć na śniadanie i kawę, pozostaje ten wyżej wspomniany brzydki nałóg w biegu do autobusu. Uff, zdążyłam. Któregoś dnia taka pobudka przyprawi mnie o zawał serca. Przysypiam, marząc o kawie. To jedyna taka chwila w ciągu dnia, gdy nie mogę się doczekać, kiedy będę w pracy. Dla tej kawy głównie.
Miłego dnia.
Subskrybuj:
Posty (Atom)